Από 9 χρονών βρίσκομαι μέσα σε ωδεία και η αίσθηση μιας μελωδίας μιλάει μέσα στην καρδιά μου όπως πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν. Μόνο δύο τα κατάφεραν μέχρι τώρα και με τον πρώτο μας χώρισε η ζωή, με τον δεύτερο ο θάνατος. Όλες αυτές τις δύσκολες στιγμές λοιπόν έψαχνα διαφυγή μέσα σε αίθουσες μουσικής, ασχολούμενη πολλές ώρες με το τραγούδι και τη μουσική. Αν δεν υπήρχε η μουσική στη ζωή μου θα είχα καταρεύσει. Ακόμα κι αυτή τη χαρά κόντεψα όμως να τη χάσω από μια αρρώστια στις φωνητικές χορδές την οποία ευτυχώς πρόλαβα και τώρα είμαι πάλι καλά. Οι μόνες στιγμές που ξεχνιέμαι όταν περνάω άσχημα είναι όταν τραγουδάω μέσα σε πολυφωνικό σχήμα ειδικά. Είναι πολύ σημαντικό να με κρατάει στη ζωή και να με τραβάει από αυτοκαταστροφικές τάσεις κάτι κι εγώ να γνωρίζω τι είναι αυτό από τόσο μικρή ηλικία.
Ότι κι αν ακούς.
Μεγαλώνει μαζί μας, εξελίσσεται, ωριμάζει...αλλά δεν πεθαίνει.
Η μουσική είναι ζωντανή.
Ότι κι αν ακούς.
Μεγαλώνει μαζί μας, εξελίσσεται, ωριμάζει...αλλά δεν πεθαίνει.
Η μουσική είναι ζωντανή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου